روزگار مندو: قسمت اول- گریچه

او روزی از بس که پسِ شنکُم مسُخت دسپاچی اندم سر خیابون تا بلکی ماشینی گیرُم بیا بشُم اوگرم اهرم شُنو کُنم کمرم جا بی، که کل فرهادم دی، بعد سلام و احوالپرسی گُتش مُندنی کیا میشی؟ گُتم سی کمر دردم میخا بشم اوگرم اهرم ،گُتش عامو مو بلدُم کمر دردت دوا کنم ،رفتیم خونشو، کل فرهاد ما نشوند با دو دس کول ما دی پس اُورد و دو تا زوریش تو کمر ما نهاد  و فشار که بووی بوام جلو چیشم رد وامبی، بوا بوا میکُردم و میگُتم کل فرهاد کُشتیم، ولم کو ،اما کل فرهاد ول کن نبی و جوگیر واویده بی و میگتش تا کمرت جا نیارم ولت نمیکُنم ،از درد دیگه از حال رفتُم وقتی چیش واز کردُم تا ری تخت بیمارستان حسُم ،دکتر بالی سرم گُتش آقا مندنی از اُمرو دیگه باید استراحت مطلق کنی ،گتم سیچه؟ گتش:دیسک کمر گرفتی یه بوا بوای مشتی زتم و گُتم ای پیشونی نحس مندو، ای روزگار سیی مندو، کمرُم دس آیم ناشی دا، که گریچه خوو واکو، زد دیسک و صفحه دیسک کمرُم تو هم خُرد که....

ای روزگار....

نوشته هنرمند دلواری:حسین صدیق